در ادبیات دینی ، فطرت انسانی بر حسب مقتضیاتش
نیازهایی دارد که چنانچه آنها محقق یا رفع نگردند استعدادهای خدادادی انسان هیچگاه
شکوفا نخواهند شد. بر این اساس، نیازهای بشری محدود اند و امکانات و نعمتهای مادی
موجود در این کره خاکی جهت رفع نیازهای بعد مادی وجود انسان کفایت می کنند. با این
همه اما، در الگوی فکری مدرنیسم، نیازها دایره وسیعی دارند به عبارت دیگر هر نوع
خواسته و آرزوهای بشری در حوزه «نیاز» تعبیر و تفسیر می گردند. با این حساب نیازهای
غیر فطری (کاذب) نیز جزیی از نیازهای بشر تلقی می شوند. پلورالیسم اجتماعی و نسبی
گرایی فلسفی موجود در مدرنیسم نیز (هرچند
در عمل به طرق مختلف، نقض می شوند)، در واقع ریشه در همین تشتتِ خواسته ها دارند.
تشتتی که وقتی به حد انفجار رسید و مدرنیسم را قالب مناسبی برای خود ندید، در قالب
نسبی گرایی افراطی و ضد جوهرگرایانه ی پست مدرنیسم خود را بازتعربف کرد. بازتعریفی
که حتی بنیان های ضعیف اخلاقی- دینیِ باقی مانده در مدرنیسم را نیز بر هم زد تا
شاید بتواند ظرف مناسبی برای تامین آرزوها (خواسته ها) و تنوع طلبی افسارگسیخته ی بشر
غربی دست و پا کرده باشد.
درباره این سایت